Workshop speltherapie aan collega’s.

Als versgebakken speltherapeut mocht ik een workshop geven aan mijn nieuwe collega’s van het Westerweelde Pedagogisch Centrum. Wat vond ik dat spannend. Voor een groep volwassenen iets bedenken dat hen helpt begrijpen wat speltherapie precies inhoudt. Dat is wel even wat anders dan normaal wanneer ik individueel met een kind in de spelkamer ben. Ik heb nagedacht over een presentatie, maar dat voelde niet goed. Te droog. Dat past niet bij mij, en ook niet bij de boodschap die ik wilde overbrengen. Daarom heb ik toch gekozen voor een workshop waarbij ik tussendoor heb verduidelijkt wat ik als speltherapeut nu precies doe.

Elke collega mocht een dier kiezen dat stond voor hem- of haarzelf. “Daar heb ik nog nooit over nagedacht.” was een van de eerste reacties. Het was prachtig om te zien hoe bij dit eerste deel iedereen al zo’n verschillende aanpak had bij het uitzoeken van een dier: meteen een dier in het hoofd, intuïtief kiezen, of zorgvuldig zoekend en afwegend. Ieder mocht zijn of haar associaties met de door de anderen gekozen dieren opschrijven. En dat bespraken we met elkaar. Hé, dat is niet bij iedereen gelijk! Nee, want ieder mens en ook ieder kind heeft een eigen beeldtaal. Als speltherapeut is het de kunst om het zo goed mogelijk te begrijpen, maar vooral de ruimte te geven aan het kind en het spel te stimuleren zodat het kind zijn binnenwereld kan uiten en zijn ervaringen kan uitspelen. Daarbij hoef je als speltherapeut niet altijd 100% te weten wat het kind nu precies bedoelt met zijn spel. Het kind weet zelf wat het speelt en als speltherapeut help je het kind om in het spel te oefenen met nieuwe vaardigheden of bied je andere manieren om naar de situatie te kijken, zodat de lading langzaam van de ervaring afgaat.

In het tweede deel van de workshop gingen mijn collega’s samen een dierentuin maken. Ook daar was opnieuw te zien dat de aanpak verschilde. Wat was het mooi om te zien wie welke rol pakte en wat voor iemand belangrijk was. De één koos zorgvuldig extra dieren uit die in de dierentuin mochten wonen, de ander ging volledig op in het bouwen van een aquarium en vergat haast het eigen dier te plaatsen, weer een ander wilde vooral de omgeving voor de dieren mooi maken, met veel planten en natuurlijke materialen. En wat hadden ze er een plezier in, en daarmee ik ook! Sommigen durfden zelfs verder te gaan dan de opdracht, gingen in de fantasie en brachten spanning in het spelbeeld. Er kwam een held die een monster zou verslaan, maar wél moest deze held eerst door de dierentuin heen. Geweldig om te zien dat volwassenen zo in hun fantasie kunnen komen in het spel en het denken even helemaal loslaten.

Met het nabespreken zag je de zogenoemde “kwartjes” vallen. Deze volwassenen kregen door het samen neerzetten van dit spelbeeld inzicht in zichzelf, hoe ze dingen aanpakken, welke rol ze in een groep aannemen en wat ze belangrijk vinden. Mijn collega’s hebben de kracht van spel en van beeldtaal ervaren. Met een presentatie had ik dit nooit kunnen bereiken.

Vaktherapie: Je moet het ervaren.

Vaktherapie: Niet praten, maar doen! Je moet het ervaren!

Wat is het toch een mooi vak!